Na mijn afstuderen sprong ik midden in het kapitalisme. Ik stapte in het fonds vlak na de ineenstorting van Lehman Brothers. In die tijd was de markt als een plek waar mensen vochten om rottend vlees. Iedereen was als een uitgehongerd beest, met overleven als enige doel.
Van daaruit raakte hij dakloos en ging hij als ingenieur aan de slag in de start-upwereld, Ik heb deel uitgemaakt van enkele successen. Maar nu, bijna 20 jaar later, kijk ik terug en denk ik, Er is niets veranderd sinds mijn tijd aan de universiteit.
---
In plaats daarvan waren de laatste 20 jaar als geheugenverlies. Ik probeerde mezelf te bewijzen in cijfers en in de markt. Ik leefde in de ogen van anderen en meette mijn waarde in KPI's en ARR. Maar nu denk ik. Het heeft geen zin om jezelf te bewijzen in cijfers. Ik hoefde mezelf aan niemand zoveel te bewijzen om te overleven.
Wat echt nodig was, Buiten het symbool van geld, Ik denk dat wat echt nodig was, een sterk 'ego' was dat zich niet liet meeslepen door de cijfers.
---
Er is een nummer van Radiohead dat 'Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box' heet. Toen ik voor het eerst in lange tijd naar dit nummer luisterde, realiseerde ik me dat er in 20 jaar niets is veranderd. We werden toen verpletterd in dezelfde doos en we worden nu verpletterd in dezelfde doos.
Deze woorden, herhaald in de songtekst, blijft nu meer hangen dan 20 jaar geleden. Aan het einde van efficiëntie en optimalisatie, zijn we weer terug op dezelfde plek.
---
Ik heb het gevoel dat ik eindelijk wakker word uit een lange periode van geheugenverlies. Mensen kunnen in getallen leven, maar, We kunnen niet in getallen leven. En dat doen we wel, Ik begin me eindelijk te herinneren wat ik wilde.