Po ukończeniu studiów wskoczyłem w sam środek kapitalizmu. Wszedłem do funduszu tuż po upadku Lehman Brothers. W tamtych czasach rynek przypominał miejsce, w którym ludzie walczą o gnijące mięso. Każdy był jak wygłodniała bestia, której jedynym celem było przetrwanie.
Stamtąd doświadczył bezdomności i wkroczył do świata start-upów jako inżynier, Byłem częścią kilku sukcesów. Ale teraz, prawie 20 lat później, patrzę wstecz i myślę, Nic się nie zmieniło od czasów studiów.
---
Zamiast tego ostatnie 20 lat było jak amnezja. Próbowałem udowodnić swoją wartość w liczbach i na rynku. Żyłem w oczach innych i mierzyłem swoją wartość w KPI i ARR. Ale teraz myślę. Nie ma sensu udowadniać swojej wartości w liczbach. Nie musiałem nikomu udowadniać swojej wartości, aby przetrwać.
Co było naprawdę potrzebne, Poza symbolem pieniędzy, Myślę, że tak naprawdę potrzebne było silne "ego", które nie dało się nabrać na liczby.
---
Jest taka piosenka Radiohead zatytułowana "Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box". Kiedy słuchałem tej piosenki po raz pierwszy od dłuższego czasu, zdałem sobie sprawę, że nic się nie zmieniło od 20 lat. Byliśmy zgnieceni w tym samym pudełku wtedy i jesteśmy zgnieceni w tym samym pudełku teraz.
Te słowa, powtórzone w tekście, są teraz bardziej aktualne niż 20 lat temu. Na końcu wydajności i optymalizacji, Znów jesteśmy w tym samym miejscu.
---
Czuję, że w końcu budzę się z długiego okresu amnezji. Ludzie mogą żyć w liczbach, ale, Nie możemy żyć w liczbach. I żyjemy, W końcu zaczynam sobie przypominać, czego chciałem.