Ik werkte parttime in een restaurant. Er was veel te leren en tegelijkertijd mijn handen en voeten te bewegen. Ingrediënten mengen, borden dragen, recepten onthouden. Het was echt moeilijk en in die tijd lachte het personeel me uit en pestte me. Het is nu een grappig verhaal.
Ik kijk nog steeds naar McDonald's en denk dat dat een baan is die heel moeilijk is. Het wordt een 'McJob' genoemd en wordt soms lichtvaardig opgevat, alsof iedereen het kan doen en het geen toekomst heeft, Maar in werkelijkheid is het een baan waarbij het menselijk lichaam, geheugen en emoties een rol spelen.
Aan de andere kant, hoe zit het tegenwoordig met banen als ingenieur? Ik heb het gevoel dat het niet langer een **mac job** is. Ik ben trots op mijn baan. Maar in werkelijkheid doen machines 90% van het werk, En mensen zijn slechts de "schakel" tussen die twee. In plaats van code met de hand te schrijven, typ ik aanwijzingen met mijn mond. Ze kijken naar het scherm en plakken instructies erop als lijm. Het is niet langer handmatig werk, maar meer een steminvoerritueel.
In de dagen van het verbinden van API's en bibliotheken, had je nog steeds je eigen wil. Maar met AI-codering wordt tegenwoordig zelfs dat abstractieniveau weggehaald. De snelheid van Cursor, Codex en Claude Code maakt dit duidelijk. De menselijke hand is niet meer gelijk in het speelveld.
Dus ik denk. **Niet vechten.** Hoe meer je AI probeert te verslaan, hoe meer je zelfeffectiviteit wordt aangetast. Als je wilt doorgaan met techniek, moet je werk en hobby gescheiden houden. Houd het "plezier in het maken" buiten het werk.
Toch herinner ik me de tijd dat ik met mijn handen werkte in dat restaurant. De sensaties van 'mengen', 'dragen', 'haasten' - dat leek er meer op, Ik heb het gevoel dat het veel menselijker werk was.