Ben orta yaşlıyım, yani Matrix filmini gerçek zamanlı olarak gören nesildenim. Z kuşağının gençleri muhtemelen artık bunu bilmiyorlar. Senaryo, aynı zamanda transgender hareketinin öncülerinden olan Chaushaski kardeşler tarafından yazıldı, Makineler tarafından yönetilen sanal bir dünyada bir insanın gerçeğe uyanışının hikayesidir.
Ana karakter Neo bir programcıdır. Gerçek sandığı dünyanın mekanik bir rüya olduğunu keşfeder, Kapsülden kaçar ve "gerçek dünyaya" iner. Orada eğitim alır ve dünyanın kurallarını yeniden yazar, Uçar ve bilgiyi bir anda yükler. --O sahneyi gördüğümde, "insanoğlunun kısıtlamalarının ortadan kalktığı an "ın bu anlama geldiğini düşündüm.
Bugün biz mühendisler o noktaya yaklaşıyoruz. Yapay zeka ile yüz kişinin yapacağı işi saniyeler içinde yapabiliyoruz. Artık dijital olarak 'imkansız' neredeyse hiçbir şey yok. Yapay zeka kod yazabilir, tasarım yapabilir, kavramsallaştırabilir ve hatta revize edebilir. Bu hızı izlemek, Neo'nun uçmayı hatırladığı an gibi.
Ama son zamanlarda düşünüyorum. Bence bu sadece dijital dünyada geçerli değil. Fiziksel olarak yapamayacağımızı varsaydığımız pek çok şey, Bunu sadece kendi zihinlerimizde yasaklıyor olabiliriz.
Bir start-up'ta çalışırken, 'Bu benim rolüm değil', 'Bu imkansız', "Bu benim rolüm değil" ya da "Bu imkânsız" diyerek kendi kısıtlamalarımı kendime koyuyordum. Farkına bile varmadan, bu düşünce alışkanlığı bedenimi tahrip edecek kadar stresli hale gelmişti. Ama şimdi yavaş yavaş bunun bir yanılsama olduğunu fark ediyorum.
Dünya düşündüğümüzden daha özgür. Uçamamamız yerçekiminin suçu değil, Kim olduğumuzdan dolayı uçamayacağımızı düşünüyoruz.
Uçabileceğinizi bilin. -O anda, artık yere bağlı değilsiniz.