Er is een liedje van Rage Against the Machine dat 'Voice of the Voiceless' heet. De betekenis is een beetje anders, maar ik heb er de laatste tijd veel over nagedacht. Ik vraag me af waar de stemmen van de echte 'stemlozen' zijn gebleven in de wereld van vandaag.
---
Als je YouTube en Instagram bekijkt, vooral technische content, zie je veel "succesverhalen". CEO's, oprichters, iemand met open AI. Het is allemaal interessant, maar eerlijk gezegd denk ik steeds vaker dat ik er genoeg van heb.
De inhoud is meestal hetzelfde, ook al gaat het aantal afspeelbeurten rond, Het laat niet veel indruk op me achter als ik ernaar luister. Alleen het feit van wat Sam Altman zei blijft overeind, Er is heel weinig dat betrekking heeft op mijn leven en geluk. Veel ervan gaat over "financieel succes".
---
Natuurlijk zijn er dingen die we kunnen leren van succesvolle mensen. Maar waar ik nu echt in geïnteresseerd ben, is, Ik ben niet geïnteresseerd in die 'woorden van winnaars', maar hoe mensen zich voelen, hun onzekerheden, hun ervaringen om niet succesvol te zijn, Ik denk dat dat het rauwe gedeelte is.
Bijvoorbeeld gewone mensen die in een bepaalde omgeving werken. Mensen die hetzelfde voelen als jij. Ik heb het gevoel dat gesprekken die overeenkomen met de "vibes" van deze mensen nu veel waardevoller zijn, Ik heb het gevoel dat deze gesprekken nu veel waardevoller zijn.
---
Zo ook in de Booby-gemeenschap, Meer dan alleen de stemmen van de beroemde en succesvolle, willen we de stemmen horen van hen die geen naam hebben. Ingenieurs, artiesten, Het maakt niet uit wie je bent. Als we rauwe woorden, echte angsten, woede en hoop zouden kunnen delen, Ik denk dat het heel interessant zou zijn.
---
Er zijn al genoeg succesverhalen. Wat ontbreekt is, *"de stemmen van de naamlozen". We willen ervoor zorgen dat die stemmen achterblijven.