Υπάρχει ένα τραγούδι των Rage Against the Machine που ονομάζεται "Voice of the Voiceless". Το νόημα είναι λίγο διαφορετικό, αλλά το σκέφτομαι πολύ τελευταία. Αναρωτιέμαι πού έχουν πάει οι φωνές των πραγματικά "άφωνων" στον σημερινό κόσμο.
---
Αν κοιτάξετε το YouTube και το Instagram, ειδικά το περιεχόμενο τεχνολογίας, Βλέπετε πολλές "ιστορίες επιτυχίας". Διευθύνοντες σύμβουλοι, ιδρυτές, κάποιος με ανοιχτή τεχνητή νοημοσύνη. Είναι όλα ενδιαφέροντα, αλλά για να είμαι ειλικρινής, όλο και περισσότερο νομίζω ότι έχω βαρεθεί.
Το περιεχόμενο είναι συνήθως το ίδιο, παρόλο που ο αριθμός των αναπαραγωγών αυξάνεται, Δεν μου αφήνει ιδιαίτερη εντύπωση όταν το ακούω. Μένει μόνο το γεγονός που είπε ο Sam Altman, Υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που σχετίζονται με τη ζωή και την ευτυχία μου. Πολλά από αυτά αφορούν την "οικονομική επιτυχία".
---
Φυσικά, υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να μάθουμε από τους επιτυχημένους ανθρώπους. Αλλά αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει τώρα είναι, Δεν με ενδιαφέρουν αυτά τα "λόγια των νικητών", αλλά το πώς αισθάνονται οι άνθρωποι, οι ανασφάλειές τους, οι εμπειρίες τους ότι δεν είναι επιτυχημένοι, Νομίζω ότι αυτό είναι το ωμότερο κομμάτι.
Για παράδειγμα, απλοί άνθρωποι που εργάζονται σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Άνθρωποι που αισθάνονται το ίδιο με εσάς. Αισθάνομαι ότι οι συζητήσεις που ταιριάζουν με τα "vibes" αυτών των ανθρώπων έχουν πλέον πολύ μεγαλύτερη αξία, Αισθάνομαι ότι αυτές οι συζητήσεις είναι πολύ πιο πολύτιμες τώρα.
---
Έτσι στην κοινότητα Booby, Περισσότερο από τις φωνές των διάσημων και επιτυχημένων, θέλουμε να ακούσουμε τις φωνές αυτών που δεν έχουν όνομα. Μηχανικών, καλλιτεχνών, Δεν έχει σημασία ποιοι είστε. Αν μπορούσαμε να μοιραστούμε ωμές λέξεις, πραγματικές αγωνίες, θυμό και ελπίδα, Νομίζω ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον.
---
Υπάρχουν ήδη αρκετές ιστορίες επιτυχίας. Αυτό που λείπει είναι, *"οι φωνές των ανώνυμων ". Θέλουμε να διασφαλίσουμε ότι αυτές οι φωνές θα μείνουν πίσω.