Rage Against the Machine'in 'Voice of the Voiceless' adlı bir şarkısı var. Anlamı biraz farklı ama son zamanlarda bunu çok düşünüyorum. Günümüz dünyasında gerçekten 'sessizlerin' seslerinin nereye gittiğini merak ediyorum.
---
YouTube ve Instagram'a bakarsanız, özellikle teknoloji içeriklerini görürsünüz, Çok fazla "başarı hikayesi" görüyorsunuz. CEO'lar, kurucular, açık yapay zekaya sahip birileri. Hepsi ilginç, ama dürüst olmak gerekirse, giderek daha fazla bıktığımı düşünüyorum.
Oyun sayısı değişse de içerik genellikle aynıdır, Dinlediğimde üzerimde pek kalıcı bir etki bırakmıyor. Sadece Sam Altman'ın söylediği gerçek kalıyor, Hayatım ve mutluluğumla ilgili çok az şey var. Çoğu "finansal başarı" ile ilgili.
---
Elbette başarılı insanlardan öğrenebileceğimiz şeyler var. Ama şu anda gerçekten ilgilendiğim şey şu, Bu 'kazananların sözleri' ile ilgilenmiyorum, Ama insanların nasıl hissettikleri, güvensizlikleri, başarılı olamama deneyimleri, Sanırım bu işin ham kısmı.
Örneğin, belirli bir ortamda çalışan sıradan insanlar. Sizinle aynı şekilde hisseden insanlar. Bu insanların "titreşimlerine" uyan konuşmaların artık çok daha değerli olduğunu hissediyorum, Bu konuşmaların artık çok daha değerli olduğunu hissediyorum.
---
Yani Booby topluluğunda, Ünlü ve başarılı kişilerin seslerinden daha fazlası, Adı olmayanların seslerini duyurmak istiyoruz. Mühendisler, sanatçılar, Kim olduğunuzun bir önemi yok. Eğer ham kelimeleri, gerçek endişeleri, öfkeyi ve umudu paylaşabilseydik, Bence çok ilginç olurdu.
---
Zaten yeterince başarı hikayesi var. Eksik olan şey, *"isimsizlerin sesleri ". Bu seslerin geride kaldığından emin olmak istiyoruz.