Ο όρος "sleepers" λέγεται ότι εξαπλώνεται σήμερα στην Κίνα. Σπουδάζουν σκληρά, εισάγονται σε καλά πανεπιστήμια και εργάζονται, αλλά δεν ανταμείβονται. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι νέοι ξαπλώνουν στα σπίτια των γονιών τους και κοιτάζουν το ταβάνι. Κοιτάζουν τα τηλέφωνά τους ή δεν κάνουν τίποτα. Το κράτος λέγεται ότι ανησυχεί από αυτό ως "εξάπλωση της απάθειας".
Αλλά νομίζω ότι είναι εντάξει για μένα να το έχω αυτό. Ή μάλλον, νομίζω ότι αυτός ο χρόνος είναι **αναγκαίος**.
Ζούμε σε μια εποχή όπου η τεχνητή νοημοσύνη ξεπερνάει εύκολα την ανθρώπινη παραγωγικότητα, Όσο σκληρά κι αν εργάζονται οι άνθρωποι, θα έρθει μια στιγμή που θα έρθουν αντιμέτωποι με την "ασημαντότητά" τους. Γι' αυτό, ανεξάρτητα από το αν είστε ξαπλωμένοι ή εργάζεστε, Νομίζω ότι η αξία ενός ανθρώπου δεν αλλάζει πολύ, ανεξάρτητα από το αν είναι ξαπλωμένος/η ή εργάζεται.
Αν κάποιος δεν έχει όρεξη να κάνει κάτι αυτή τη στιγμή, Πρώτα απ' όλα, δεν χρειάζεται να σκέφτεστε ότι είστε ευτυχισμένοι. Απλά βγείτε έξω και νιώστε το αεράκι. Ή πάρτε ένα κατοικίδιο. Το ταΐζεις και γίνεται πάλι ανάγκη κάποιου άλλου. Αυτό είναι αρκετό.
Ή αγοράστε κάτι που δεν είναι ψηφιακό. Πέφτει στα χέρια κάποιου άλλου. Το χρήμα κινείται και ο κόσμος αναπνέει λίγο. Αυτό είναι επίσης μια μεγάλη "παραγωγή".
Οι άνθρωποι δεν ζουν για να τους ζηλεύει κανείς. Ειδικά σε χώρες με έντονο ανταγωνισμό, Όσο περισσότερο θέλουμε "πάνω" και "περισσότερα", τόσο περισσότερο πνιγόμαστε.
Αλλά ο πραγματικός τρόπος ζωής βρίσκεται στο αντίθετο. Με το να μην κινείσαι, μπορείς να δεις τον ουρανό για πρώτη φορά. Η πράξη του να ξαπλώνεις, η πιο ήσυχη αντίσταση της εποχής μας.