Ik woon nu op het platteland van Japan. Ik werk fulltime op afstand voor een start-up in Tokio, dus ik hoef niet naar mijn werk te komen. De huur is goedkoop en ik ben dicht bij bossen, de zee en rivieren. De lucht is zacht en ik kan gaan kamperen zodra ik daar zin in heb. Ik heb het gevoel dat deze omgeving mijn mentale welzijn ondersteunt.
In de zomer kweekten de kinderen elk tien kevers en vliegende hertkevers. Vier daarvan vielen toen ze tegen een boom bij hun huis schopten. De overige zes kregen ze in een insectarium of op de camping. Zulke gebeurtenissen horen bij het leven.
Insecten leven maar kort. Ze sterven als de zomer voorbij is. Maar als je ze voedt of op een koele plek bewaart, leven ze iets langer. Ook al leven ze maar een paar maanden, de kwaliteit van hun tijd verandert afhankelijk van hoe je met ze omgaat.
Werken in de AI-wereld geeft de illusie van een universeel bestaan. In de digitale ruimte slijt de "tijd" niet. Maar wanneer je in contact staat met het echte leven, word ik eraan herinnerd hoe mooi "eindigheid" zelf is.
Leven in de stad is handig en stimulerend. Maar het is gevaarlijk om alleen in de virtuele wereld te blijven vechten zonder de mogelijkheid om de natuur en levende wezens te ervaren. zonder de mogelijkheid om de natuur en levende wezens te ervaren is gevaarlijk.
Beweeg je lichaam, voel de wind, breng tijd door met insecten. Het is de enige manier om je gedachten te verzachten.
Dus als je iemand kent die de weg kwijt lijkt te zijn in de digitale wereld, zou ik graag willen dat je eens een bos met insecten bezoekt. Mensen zijn ook veel "vagere" wezens dan je zou denken.