Τώρα ζω στην αγροτική Ιαπωνία. Εργάζομαι εξ αποστάσεως για μια νεοφυή επιχείρηση στο Τόκιο, οπότε δεν χρειάζεται να πηγαίνω στη δουλειά. Το ενοίκιο είναι φθηνό και βρίσκομαι κοντά σε δάση, θάλασσα και ποτάμια. Ο αέρας είναι απαλός και μπορώ να πάω για κάμπινγκ μόλις έχω όρεξη. Αισθάνομαι ότι αυτό το περιβάλλον υποστηρίζει την ψυχική μου ευεξία.
Το καλοκαίρι, τα παιδιά ανέθρεψαν από δέκα σκαθάρια και σκαθάρια από ελάφια. Τέσσερα από αυτά έπεσαν όταν κλώτσησαν ένα δέντρο κοντά στο σπίτι τους. Τα υπόλοιπα έξι τους δόθηκαν σε ένα εντομολόγιο ή σε ένα χώρο κατασκήνωσης. Τέτοια γεγονότα αναμειγνύονται με τη ζωή.
Η ζωή των εντόμων είναι σύντομη. Πεθαίνουν όταν τελειώνει το καλοκαίρι. Αλλά αν τα ταΐζετε ή τα κρατάτε σε δροσερό μέρος, ζουν λίγο περισσότερο. Παρόλο που ζουν μόνο λίγους μήνες, η ποιότητα του χρόνου τους αλλάζει ανάλογα με το πώς αλληλεπιδράτε μαζί τους.
Η εργασία στον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης δίνει την ψευδαίσθηση μιας καθολικής ύπαρξης. Στον ψηφιακό χώρο, ο "χρόνος" δεν φθείρεται. Αλλά όταν βρίσκεστε σε επαφή με την πραγματική ζωή, θυμάμαι πόσο όμορφο είναι το ίδιο το "πεπερασμένο".
Η ζωή στην πόλη είναι βολική και διεγερτική. Αλλά είναι επικίνδυνο να συνεχίσετε να αγωνίζεστε μόνο στον εικονικό κόσμο χωρίς την ευκαιρία να βιώσετε τη φύση και τα ζωντανά πλάσματα. χωρίς την ευκαιρία να βιώσουμε τη φύση και τα ζωντανά πλάσματα είναι επικίνδυνο.
Κινήστε το σώμα σας, νιώστε τον άνεμο, περάστε χρόνο με τα έντομα. Είναι ο μόνος τρόπος για να μαλακώσετε τις σκέψεις σας.
Έτσι, αν γνωρίζετε κάποιον που φαίνεται να έχει χάσει το δρόμο του στον ψηφιακό κόσμο, θα ήθελα να επισκεφθείτε ένα δάσος με έντομα. Οι άνθρωποι είναι επίσης πολύ πιο "αμυδρά" πλάσματα από ό,τι νομίζετε.