Λέγεται συχνά ότι στην Ανατολική Ασία δεν υπάρχει "επιχειρηματική κουλτούρα". Υπάρχει μια ισχυρή τάση αποφυγής του κινδύνου, με πολλούς να επιλέγουν τη δημόσια διοίκηση και τη σταθερότητα. Όταν τα παιδιά των Ιαπώνων ερωτώνται τι θέλουν να γίνουν στο μέλλον, οι δημόσιοι υπάλληλοι εξακολουθούν να κατέχουν υψηλή θέση. Για μια χώρα που πέρασε τα τελευταία 30 χρόνια σε καθοδική πορεία, αυτό είναι κατά μία έννοια φυσικό. Ωστόσο, η συχνά επαναλαμβανόμενη έκκληση να "στοχεύσετε σε μια νεοφυή επιχείρηση" είναι κάπως παράλογη.
Πολλές από τις σημερινές νεοφυείς επιχειρήσεις, "Πόσα χρήματα έβγαλαν" και όχι "πόσο άλλαξαν την κοινωνία" είναι ο άξονας της αξιολόγησής τους. Δεν το αρνούμαι αυτό. Νομίζω ότι είναι μια απαραίτητη δραστηριότητα από την άποψη της οικονομικής ανάπτυξης. Αλλά δεν είναι λόγος να ποντάρει κανείς τη ζωή του σε αυτή.
Επειδή... Επειδή δεν χρειαζόμαστε πια τόσα πολλά χρήματα.
Τα τρόφιμα, η ψυχαγωγία και τα καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης είναι φθηνά διαθέσιμα. Ορισμένοι λένε ότι η Ιαπωνία έχει γίνει μια "φθηνή χώρα", Αλλά από την άλλη πλευρά, είναι επίσης μια χώρα όπου το κόστος ζωής έχει μειωθεί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η λογική της απόκτησης αγαθών πολυτελείας σε μεγάλες ποσότητες ξεθωριάζει. Νομίζω ότι είναι οι έξυπνοι νέοι που το καταλαβαίνουν αυτό καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.
Παρόλα αυτά, μας λένε ακόμα να "πετύχουμε στις νεοφυείς επιχειρήσεις". Αλλά τι είναι επιτυχία; Είναι το ποσό της χρηματοδότησης ή η ταχύτητα της εξόδου; Αν δεν υπάρχει πνευματική ολοκλήρωση εκεί, Στο τέλος, γίνεται μια "νέα μορφή μύθου της καριέρας", τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ιαπωνία.
Αν θέλετε να ενθαρρύνετε την επιχειρηματικότητα με την πραγματική έννοια του όρου, νομίζω ότι είναι απαραίτητο να έχουμε έναν "διάλογο με την κοινωνία" πέρα από αυτό. Το κίνητρο δεν είναι "για τον εαυτό μου", αλλά "για να βοηθήσω τους άλλους μέσω του εαυτού μου". Διαφορετικά, η κουλτούρα των νεοφυών επιχειρήσεων θα είναι ένα ψέμα, Διαφορετικά, η κουλτούρα των νεοφυών επιχειρήσεων θα καταλήξει να είναι ένα ακόμη ψέμα.
Δεν θέλω να καταδικάσω τους ανθρώπους που γίνονται πλούσιοι. Αλλά μια κοινωνία όπου "μόνο γι' αυτό μιλάνε" είναι κατά κάποιο τρόπο φτωχή. Και αυτή η φτώχεια, Είναι μάλλον πιο διαδεδομένη στον κόσμο απ' ό,τι στις ΗΠΑ ή στην Ιαπωνία.