Τελευταία, έχω τρελαθεί λίγο κι εγώ. Οι πωλήσεις της ομάδας είχαν αυξηθεί ραγδαία και ο αριθμός των μελών είχε αυξηθεί γρήγορα. Ήμουν ο πρώτος μηχανικός στην εταιρεία και συμμετείχα στις προσλήψεις, Είχα ρυθμίσει τον κύκλο έκδοσης και είχα δημιουργήσει τη δομή. Τα πράγματα πήγαιναν καλά. Αν κοιτάξετε μόνο τους αριθμούς.
Αλλά το πιο βασανιστικό σημείο ήταν όταν πήρα την απόφαση να διακόψω το συμβόλαιο κάποιου που είχα προσλάβει.
Όταν εργαζόταν για ένα ταμείο, ήταν υπεύθυνος για ένα έργο αποκατάστασης μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers. Μείωσε τον αριθμό των εργαζομένων από 150 σε επτά. Είπα στους ανθρώπους που είχαν περίπου την ίδια ηλικία με τον πατέρα μου ότι δεν χρειάζεται να επιστρέψουν αύριο. Μετά από αυτή την εμπειρία, ήξερα ότι δεν ήθελα να είμαι σε μια δουλειά όπου έπρεπε να μειώσω ξανά την απασχόληση των ανθρώπων. Όμως κάνω πάλι το ίδιο πράγμα.
"Είναι ο καπιταλισμός, αυτό είναι που είναι. Αυτό είναι σωστό. Αν η οικονομία πέσει, αν οι επιχειρήσεις γέρνουν, στις επιθυμίες των μετόχων, θα υπάρχουν λιγότεροι άνθρωποι. Είναι ένα φυσικό μέρος της οικονομικής δομής. Αλλά όταν βρίσκεσαι στο πεδίο, δεν μπορεί να είναι "αναπόφευκτο".
Το επάγγελμα του μηχανικού ιδρύθηκε αρχικά με την απομάκρυνση από τους ανθρώπους. Μια δουλειά που επικεντρώνεται στη σκέψη και την εργασία και όχι στην επικοινωνία. Να πάρεις μια απόφαση να αποκόψεις τους ανθρώπους σε ένα τέτοιο μέρος, Νομίζω ότι είναι αφύσικο και τρομερό για όλους.
Άνθρωποι που δεν είναι εξοικειωμένοι με την τεχνητή νοημοσύνη. Άνθρωποι που δεν έχουν ταχύτητα. Άνθρωποι που θεωρούνταν λιγότερο αποτελεσματικοί. Αυτοί οι άνθρωποι αφαιρούνται από τον κατάλογο. Παρόλο που το καταλάβαινα με το μυαλό μου, είχα την αίσθηση ότι η καρδιά μου ράγιζε όλο και περισσότερο.
Δεν είναι θέμα εθνικότητας. Είτε είστε Δυτικός, Κινέζος ή Ιάπωνας, νομίζω ότι το βάρος στο στήθος σου όταν κόβεις κάποιον είναι το ίδιο. Η μόνη διαφορά είναι αν το δείχνεις ή όχι.
Σε νεοφυείς επιχειρήσεις, μερικές φορές οι ίδιοι οι μηχανικοί αναλαμβάνουν αυτό το ρόλο της "ρυθμιστικής βαλβίδας". Βρίσκονται ανάμεσα στην αποδοτικότητα και το κεφάλαιο. Και τι μένει στο τέλος όλων αυτών; Μια ήρεμη αίσθηση ενοχής και μια σπασμένη αίσθηση αυτοεκτίμησης.
Στο πλαίσιο αυτής της δομής, μάλλον κανείς δεν θα είναι ευτυχισμένος. Σε αντάλλαγμα για την ανάπτυξη, οι άνθρωποι μειώνονται κάπου. Οι μηχανικοί στον καπιταλισμό είναι, Αισθάνομαι ότι με την ίδια ταχύτητα που κινείται η αλυσίδα της αποτελεσματικότητας, κινείται και η αλυσίδα της δυστυχίας.