Ik ben op dit moment in een park. Toen ik nog werkte als hoofdingenieur, kwam ik zelden op dit soort plekken. Als ik er kwam, was het om met mijn kinderen te spelen, of om op de speeltoestellen te spelen, of voor een ander "doel".
Maar vandaag kwam ik gewoon. Zonder reden. Wat verrassend interessant is.
Dit is Ibaraki. Er zijn geen hoge gebouwen zoals in Tokio, Osaka of Kyoto. De lucht is weids en stil. Er is het geluid van auto's, maar die zijn ver weg. Het geluid van insecten weerklinkt en er klinkt vogelgezang. Opnieuw realiseer ik me dat je de seizoenen in Japan kunt herkennen aan de geluiden.
Hier zijn laat zien hoe 'doelgericht' ik ben geweest. Vooruitgang, doelen, prestaties. Ik merk dat mijn hoofd er vol mee zit.
Maar in de bossen en parken bestaat zoiets niet. Omdat het object van vergelijking niet een mens is, maar gewoon de wind of een boom. Daar is geen superioriteit of inferioriteit, geen betekenis, niets. Gewoon leven is genoeg.
Het is raar om dit te zeggen, maar... Ik heb het gevoel dat ik beter leef als ik mijn doel vergeten ben.