Şu anda bir parktayım. Üst düzey bir mühendis olarak çalışırken böyle yerlere nadiren gelirdim. Geldiğimde de çocuklarımla oynamak, oyun parkındaki aletlerde oynamak ya da başka bir "amaç" için geliyordum.
Ama bugün, öylece geldim. Sebepsiz yere. Bu da şaşırtıcı derecede ilginç.
Burası Ibaraki. Tokyo, Osaka ya da Kyoto'daki gibi yüksek binalar yok. Gökyüzü geniş ve sessiz. Araba sesleri var ama çok uzaktalar. Böceklerin sesi yankılanıyor ve kuş sesleri karışıyor. Bir kez daha anlıyorum ki Japonya'da mevsimleri seslerden anlayabiliyorsunuz.
Burada olmak ne kadar 'amaçlı' olduğumu gösteriyor. İlerleme, hedefler, başarılar. Kafamın bunlarla dolu olduğunu görüyorum.
Ama ormanlarda ve parklarda böyle bir şey yoktur. Çünkü karşılaştırma nesnesi bir insan değil, sadece rüzgar ya da bir ağaçtır. Orada üstünlük ya da aşağılık yoktur, anlam yoktur, hiçbir şey yoktur. Sadece hayatta olmak yeterlidir.
Bunu söylemek garip ama-- Amacımı unuttuğumda daha iyi yaşadığımı hissediyorum.