Gisteren ben ik naar Akihabara geweest. Ik bracht de ochtend door met het bezoeken van boekwinkels en het bekijken van de goederen in het elektrische district. Gepraat met een bevriende ingenieur die in Akihabara woont, Ik dwaalde gewoon wat rond.
Waar we het toen over hadden was, "Het is een groot voorrecht om op een doordeweekse ochtend zo te kunnen lopen.
Zeker het ingenieursvak tegenwoordig, vrij in termen van tijd en locatie. Veel opdrachten worden online uitgevoerd, zelfs als ze maar twee of drie dagen per week werken, Het is niet ongewoon dat het gemiddelde jaarsalaris hoger ligt dan het algemene gemiddelde.
Maar dit is meer dan een "voorrecht om trots op te zijn", Ik dacht: "Is dit niet dichter bij de ware vorm van de mens?"
s Ochtends over straat lopen, Werken wanneer ik wil, rusten wanneer ik wil. Terwijl ik codeer in mijn hoofd, voel ik het licht en de geluiden van de echte wereld.
De maatschappij zal zo'n manier van werken eerder 'lui' noemen, Misschien is daar iets mis mee.
In deze vrijheid schuilt echter ook schuld.
'Ik ben de enige die geluk heeft'. "Het moet licht zijn vergeleken met de inspanningen van degenen die vijf en acht uur per week werken".
Veel ingenieurs denken er zo over. Maar dat is precies waarom ik hierover wil nadenken, Hoe kunnen we deze vrijheid delen met de maatschappij?
De taak van ingenieurs is, ook om het werk van anderen te verlichten door middel van AI en automatisering. Als we de tijd en mentaliteit die we hebben gewonnen terug kunnen geven aan de maatschappij, Als we kunnen teruggeven aan de maatschappij in de vorm van 'andere mensen kunnen dit ook', Ik denk dat dat de belangrijkste verantwoordelijkheid is.
Toen ik door Akihabara liep, dacht ik. Mensen leven niet om te werken. Ze lopen rond, pakken een boek, praten en lachen. Het zijn deze momenten, menselijkheid en geluk bestaan.
Ingenieurs moeten "ingenieurs zijn die hun marges terugwinnen".