Χθες, πήγα στην Akihabara. Πέρασα το πρωί επισκεπτόμενος βιβλιοπωλεία και κοιτάζοντας τα εμπορεύματα στην ηλεκτρική συνοικία. Μιλώντας με έναν φίλο μηχανικό που ζει στην Akihabara, Απλά περιπλανήθηκα.
Αυτό για το οποίο μιλούσαμε τότε ήταν, "Είναι μεγάλο προνόμιο να μπορείς να περπατάς έτσι ένα καθημερινό πρωινό".
Σίγουρα το επάγγελμα του μηχανικού στις μέρες μας, ελεύθερο από άποψη χρόνου και τοποθεσίας. Πολλές εργασίες ολοκληρώνονται online, ακόμη και αν εργάζονται μόνο δύο ή τρεις ημέρες την εβδομάδα, Δεν είναι ασυνήθιστο ο μέσος ετήσιος μισθός να υπερβαίνει τον γενικό μέσο όρο.
Αλλά αυτό είναι κάτι περισσότερο από ένα "προνόμιο για το οποίο μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι", Σκέφτηκα, "Δεν είναι αυτό πιο κοντά στην αληθινή μορφή των ανθρώπων;"
Περπατώντας στους δρόμους το πρωί, Δουλεύω όποτε θέλω, ξεκουράζομαι όποτε θέλω. Ενώ κωδικοποιώ στο μυαλό μου, νιώθω το φως και τους ήχους του πραγματικού κόσμου.
Η κοινωνία είναι πιο πιθανό να αποκαλέσει έναν τέτοιο τρόπο εργασίας "τεμπέλη", Ίσως υπάρχει κάτι κακό σε αυτό.
Ωστόσο, υπάρχει επίσης ενοχή σε αυτή την ελευθερία.
"Είμαι ο μόνος που είναι τυχερός. "Πρέπει να είναι ελαφρύ σε σύγκριση με τις προσπάθειες εκείνων που εργάζονται πέντε και οκτώ ώρες την εβδομάδα".
Πολλοί μηχανικοί αισθάνονται έτσι. Αλλά αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο θέλω να το σκεφτώ αυτό, Πώς μπορούμε να μοιραστούμε αυτή την ελευθερία με την κοινωνία;
Η δουλειά των μηχανικών είναι, επίσης να ελαφρύνουν την εργασία των άλλων μέσω της τεχνητής νοημοσύνης και της αυτοματοποίησης. Αν μπορούμε να επιστρέψουμε στην κοινωνία το χρόνο και τη νοοτροπία που έχουμε κερδίσει, Αν μπορούμε να επιστρέψουμε στην κοινωνία με τη μορφή "και άλλοι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό", Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο σημαντική ευθύνη.
Περπατώντας στην Ακιχαμπάρα, σκέφτηκα. Οι άνθρωποι δεν ζουν για να δουλεύουν. Περιπλανώνται, παίρνουν ένα βιβλίο, μιλάνε και γελούν. Είναι αυτές οι στιγμές, υπάρχει η ανθρωπιά και η ευτυχία.
Οι μηχανικοί πρέπει να είναι "μηχανικοί που διεκδικούν τα περιθώρια κέρδους τους".