Dün Akihabara'ya gittim. Sabahı kitapçıları gezerek ve elektrik bölgesindeki ürünlere bakarak geçirdim. Akihabara'da yaşayan bir mühendis arkadaşımla konuştum, Sadece etrafta dolaştım.
O zaman konuştuğumuz şey şuydu, "Hafta içi bir sabah bu şekilde yürüyebilmek büyük bir ayrıcalık.
Günümüzde kesinlikle mühendislik mesleği, zaman ve yer açısından ücretsizdir. Birçok iş çevrimiçi olarak tamamlanmaktadır, Haftada sadece iki ya da üç gün çalışsalar bile, Ortalama yıllık maaşın genel ortalamayı aşması nadir görülen bir durum değildir.
Ancak bu, "gurur duyulacak bir ayrıcalıktan" daha fazlasıdır, "Bu insanoğlunun gerçek formuna daha yakın değil mi?" diye düşündüm.
Sabah sokaklarda yürürken, İstediğim zaman çalışıyorum, istediğim zaman dinleniyorum. Kafamın içinde kod yazarken, Gerçek dünyanın ışığını ve seslerini hissediyorum.
Toplumun bu tür bir çalışma biçimini 'tembel' olarak nitelendirmesi daha olasıdır, Belki de bunda bir yanlışlık vardır.
Ancak bu özgürlüğün içinde suçluluk da vardır.
"Şanslı olan tek kişi benim. 'Haftada beş ve sekiz saat çalışanların çabalarıyla kıyaslandığında hafif kalıyor olmalı'
Pek çok mühendis bu şekilde hissediyor. Ama ben tam da bu yüzden bu konu hakkında düşünmek istiyorum, Bu özgürlüğü toplumla nasıl paylaşabiliriz?
Mühendislerin işi, Ayrıca yapay zeka ve otomasyon yoluyla başkalarının emeğini hafifletmek. Eğer kazandığımız zamanı ve zihniyeti topluma geri verebilirsek, Eğer topluma 'bunu başkaları da yapabilir' şeklinde geri verebilirsek, Bunun en önemli sorumluluk olduğunu düşünüyorum.
Akihabara'da yürürken düşündüm. İnsanlar çalışmak için yaşamıyor. Etrafta dolaşırlar, bir kitap alırlar, konuşurlar ve gülerler. İşte bu anlarda, İnsanlık ve mutluluk vardır.
Mühendisler "marjlarını geri alan mühendisler" olmalıdır.