Üniversiteye girdiğimde taşradan Tokyo'ya geldim ve orada yaklaşık üç ay kaldım. Neredeyse hiç kimseyle konuşmadım ve sadece kitap okudum. Sonuç olarak aklımı kaybettim.
Mühendisler de kendilerini benzer bir durumda hissediyor. Profesyonel olarak, birçoğu egzersizi günlük rutinlerine dahil etmiyor. Her zaman masalarının başındadırlar, müzik dinlerler ve kahve yaparlar, İlk bakışta 'sakin' gibi görünüyorlar, Aslında hiç de dinlenmiş değiller.
Beden yorulmaz, sadece kafa yorulur. Yani vücut ve kafa arasında bir denge yoktur. Bunu düzeltmenin en iyi yolu güneşlenmektir.
Kulağa aptalca geliyor ama gerçekten işe yarıyor. Güneşe maruz kaldığınızda, her şeyden önce yorulursunuz. Ama bu yorgunluk iyidir. Sizi kullanılmış gibi hissettirir. Ve garip bir şekilde, kendinizi biraz daha pozitif hissetmenizi sağlar.
Yapay zeka çağında, olumsuz duygular kaçınılmaz olarak artıyor. "Değerimin yarısını yapay zekaya kaptırmışım gibi hissediyorum. Ya da "Artık yapabileceğim hiçbir şey yok." Ben de bir süre aynı şekilde hissettim.
Ama güneş ışığında yürüdüğümde, "Hayır, hâlâ yürüyebiliyorum." diye düşünüyorum. Önemli olan tek şey bu. Bence bu "Hala yürüyebilirim" hissi insanlığın başlangıç noktasıdır.
Ve biliyorsunuz, bu da tavsiye edilir, Hastanelere ve toplum merkezlerine gidin ve büyükanne ve büyükbabalara bakın. Yaşlı insanlara bakıp şöyle düşünürsünüz. --Hala hareket edebiliyorum.
Sorun değil. Kendinizi biraz daha iyi hissetmeniz için gereken tek şey bu.
Mühendisin yumuşak bacaklarıyla bile, Büyükannem ve büyükbabamdan daha iyi hareket ettiğim kesin. O yüzden göğsümüzü gere gere güneşe çıkalım. Kod hataları hemen düzeltilemez, Ancak güneş altında on dakika içinde hata ayıklayabilirsiniz.