Toen ik naar de universiteit ging, kwam ik van het platteland naar Tokio en bleef daar ongeveer drie maanden. Ik sprak bijna met niemand en las alleen boeken. Als gevolg daarvan verloor ik mijn hoofd.
Ook ingenieurs hebben het gevoel dat ze in een soortgelijke situatie verkeren. Beroepsmatig nemen velen van hen geen lichaamsbeweging op in hun dagelijkse routine. Ze zitten de hele tijd achter hun bureau, luisteren naar muziek en zetten koffie, Op het eerste gezicht lijkt het alsof ze 'rustig' zijn, In feite zijn ze helemaal niet uitgerust.
Het lichaam is niet moe, alleen het hoofd. Er is dus geen evenwicht tussen lichaam en hoofd. De beste manier om dit te verhelpen - zonnebaden.
Dit klinkt gek, maar het werkt echt. Als je wordt blootgesteld aan de zon, word je in de eerste plaats gewoon moe. Maar die vermoeidheid is goed. Het geeft je het gevoel dat je gebruikt bent. En vreemd genoeg geeft het je een positiever gevoel.
In het tijdperk van AI nemen negatieve gevoelens onvermijdelijk toe. 'Ik heb het gevoel dat ik de helft van mijn waarde heb verloren aan AI.' Of: "Ik kan niets meer doen." Zo heb ik me ook een tijdje gevoeld.
Maar als ik in de zon loop, denk ik: "Nee, ik kan nog steeds lopen." Dat is het enige dat telt. Ik denk dat dit gevoel van "Ik kan nog steeds lopen" het beginpunt van menselijkheid is.
En, weet je, dit wordt ook aanbevolen, Ga naar ziekenhuizen en buurthuizen en kijk naar grootouders. Je kijkt naar de oude mensen en denkt. --Ik kan nog bewegen.
Dat geeft niet. Dat is alles wat nodig is om je een beetje beter te voelen.
Zelfs met de zachte benen van de ingenieur, kan ik zeker beter bewegen dan oma en opa. Dus laten we de zon in gaan met onze borst vooruit. Codefouten kunnen niet snel worden opgelost, Maar in de zon kun je het in tien minuten debuggen.